Sol bacağındaki ağrıyı, ilk kez 19 yaşında sınava hazırlandığı günlerde hisseder. Başta; kimsenin aklına kötü bir şey gelmez. Spor yapıyordur ve böyle şeyler normaldir. Kas gevşetici ve ağrı kesici merhemlerle kaybedilen birkaç aydan sonra “Kist” sözcüğü ilk kez telaffuz edilir. Bu bir şaşkınlığa sebebiyet verse de; Neslican teşhisi olumsuz yorumlamayı kabul etmez. Herkeste olabilecek bir şey olduğunu iddia eder ancak doktor öyle söylemiyordur. Onu Samsun’da deneyimli bir onkolojik ortopedi uzmanına yönlendirir. “Kanser” sözcüğü ise ilk kez orada telaffuz edilir. Ne olacaktır peki şimdi? Durumun ne kadar komplike olduğu, kanserin damarları tuttuğu öğrenildiğinde asıl panik başlar ama aile arasında. Olayın öznesi, Neslican’ın haberi yoktur henüz. Onun sınavı vardır çünkü. Çok yoğun ağrılar çekerken girdiği üniversite sınavı elbette çok kötü sonuçlanır. Neye mal olursa olsun tedavi olmak zorundadır. Bu sözleri söylerken; “Bacağına mal olacağı”nı bilmiyordur. Bacağı vermemek için her şeyi yaparlar ama sonunda bir bacak verip hayatını geri almayı kabul ederler. Süreç boyunca aile Nesli’den gerçeği mümkün olduğunca saklar. Onlar gerçeği saklar, Nesli yaşadığı acıyı. İki taraf da diğerini “Acının hepsini ben yaşarım yeter ki o mutsuz olmasın” diyecek kadar sevmektedir çünkü.