İzmir ve Ege “3991 Kilometre”yi aşmış, Paris’te birlikte bir hayat kurmuştur. Artık aralarındaki mesafe “Sıfır Kilometre”dir. İki yalnız ruh birbirine tutunmuş, Ege ve İzmir birbirinin ailesi olmuştur. Fakat gelen bir telefonla her şey değişir. Telefonda “Alo” diyen ses İzmir’in öldü sandığı annesinin sesidir. Tek bir “alo” ve kapanan telefonla İzmir ve Ege’nin hayatı değişir. İzmir ailesinin yaşadığı umuduyla Türkiye’ye döner. Ege de onu bu yolculukta yalnız bırakmayacaktır. İzmir trafik kazasında öldüğünü düşündüğü asker babası Mustafa ve annesi Zeynep’i bir hastanede bulur. Kaza süsü verilerek ortadan kaybedilmişler ve başka bir ülkeye gizli göreve gönderilmişlerdir. Artık İzmir’in ailesini bırakıp Paris’e dönmesi mümkün değildir. Ege ve İzmir’in kurdukları hayat bir anda yıkılır. Ege ve İzmir’in arasında yeniden mesafeler girmiştir. Şimdi her şeye en baştan başlamaları gerekir. Oysa ateşe bilmeden el uzatmakla, yanacağını bilerek dokunmak aynı şey değildir. Dokunamamanın, istediğinde yanında olamamanın, kısacası bir uzak mesafe aşkının tüm sancıları geri gelir. Hem de bu kez çok daha fazlasıyla; büyümenin, duyguların coşkusuna kapılmadan duruma daha mantıkla bakmanın getirdiği tereddütle geri gelir. Üstelik bu kez İzmir’i kazanmak için çırpınan biri daha vardır; Kuzey. İzmir, Ege’nin İzmir’i olmak ve yönünü Kuzey’e dönmek arasında sıkışıp kalır. Artık İzmir ve Ege için seçim vaktidir. Ya duygularının peşinden gidecek ve tekrar sıfır noktasına ulaşacak ya da birbirleri olmadan yeni bir hayata başlayacaklardır.